Licze Blog

Wywiad z LIczem

W tej odsłonie bloga celem wywiadu stał się marrrt.

Znacie go? Jeśli nie, to poznajcie. Jeśli tak, to poczytajcie co takiego powiedział. Zapraszam

Y(arot): Na początku rozmowy chciałem cię tradycyjnie zapytać o nick. Dlaczego właśnie taki?
M(arrt): Heh… W sumie głupi przypadek. Wziął się od zakładania gdzieś skrzynki pocztowej. Mart już był. Trzeba więc było nakomplikować a cyferki mi nie pasowały. A potem zostało. Ot i wszystko.

Y: Czyli prozaicznie. Na forum znany jesteś jako Marrrt, a prywatnie…?
M: jeszcze bardziej prozaicznie. Marcin choć różne formy bazujące na nazwisku też funkcjonują.

Y: To witam imiennika. I skoro już mamy za sobą ten krótki wstępik to pozwolę sobie od razu z grubej rury. Last Inn. Jak tu trafiłeś?
M: I znów przypadek. Gdzieś któryś z użytkowników, albo nawet ktoś z kapituły… Solinarius chyba, pisał o tym forum. Wszedłem… i już zostałem.

Y: Czyli LI wciąga jak bagno Jak długo już „toniesz”?
M: Od dwóch lat… choć było to z początku wyłącznie taplanie się bardziej niż tonięcie. Tonięcie zaczęło się w momencie, gdy przeszedłem przez rekrutację drHyde’a, który prowadził sesję w lubianym przeze mnie uniwersum wiedźmina. Warstwa mułu pękła i otworzyła przede mną prawdziwą otchłań na zasoby czasowe.

Y: To teraz będzie Ciebie ciężko wydobyć. Szczególnie, że grywasz nie tylko w wiedźmina. Czyżby był to ulubiony system?
M: System to takie złe słowo… kojarzy mi się z cyferkami i tabelkami. O świecie łatwiej mi się wypowiedzieć. I odpowiedź brzmi: absolutnie nie. Nie mam ulubionego… chociaż w sumie nie. Mam. Ale nigdy nie grałem jeszcze w jego pełną krasę, co mi się zawsze marzy. Śródziemie.

Y: Śródziemie nie jest za częstym gościem na forum, a to przecież kawałek wspaniałego świata. Może kiedyś… Chyba że sam poprowadzisz
M: Nie śmiem

Y: A grywasz poza forum? Mam na myśli granie na żywo – z drużyną i mistrzem z krwi i kości?
M: Bardzo sporadycznie i chyba tylko w Zew Cthulhu, bo tylko ten system prowadzi znajomy. Oczywiście nie ma w tym ani kropli żalu… no i jeszcze jeden pbm, którego z woltronem i jego dziewczyną rozgrywamy od 2005 roku co jakiś czas wprowadzając epizody „na żywo”

Y: To, że Zew to mnie cieszy. Sam lubię ten system. A skoro już wspomniałeś o woltronie – kogo z ludzi na forum znasz osobiście?
M: Wiem. Pamiętam rekrutację do „A imię jego…”. Długo się nosiłem z zamiarem napisania karty, ale samokrytyka zwyciężyła. Eh… A kogo znam osobiście? W sensie z widzenia ich z krwi i kości? Oprócz woltrona należy więc uwzględnić też tu Hellian i Hiję.

Y: To już troszkę osób jest A co do sesji, to trzeba było spróbować. Nigdy nic nie wiadomo. A jeśli już jest jakaś rekrutacja, to czym się kierujesz? Znajomością systemu? Tym, kto będzie prowadził i kto będzie grał? A może jeszcze czymś innym?
M:Przeczytaną „darmową próbką” najczęściej. Ewentualnie opiniami o mistrzu.

Y: Czyli zagrasz nawet w „Gasnące Słońca” o ile MG będzie odpowiedni?
M: Heh… przyłapałeś mnie. Przypadek rzeczywiście mało prawdopodobny… ale nie niemożliwy. Gram obecnie w historycznej sesji, której akcja ma miejsce w XIX-wieczne Anglii. Całkowicie nie mój klimat, a i pojęcie o realiach mam znikome… a jednak „Na Ratunek” nie raz i nie dwa sprawiał, że świetnie się bawiłem. Dlaczego „Gasnące Słońca”, czy cokolwiek innego miałyby nie umożliwić tego samego?:)

Y: Ja też wychodzę z takiego samego założenia. Ważne by coś fajnego przeżyć, a czy to będzie Warhammer, Zew czy inny Wampir to jest to drugorzędne. Jednak czasami wiedza się przydaje – chociażby w rozeznaniu się w realiach. Czy przygotowujesz się jakoś specjalnie do prowadzenia danej postaci?
M: W sumie nie. Niestety to wydarzenia kształtują moje postaci bardziej niż ja sam. Ale staram się je mocno osadzać w realiach świata przedstawianego. I tutaj ta wiedza rzeczywiście jest niezbędna.

Y: To prawda. Czasami wiedza się przydaje. Jeśli ktoś się jeszcze uczy to jest na bieżąco. Jeśli pracuje, to trzeba sobie co nieco przypominać. A jak to u Ciebie jest? Uczysz się? Pracujesz?
M: Pracuję. Niestety… choć nie powinienem narzekać skoro mimo pracy mam czas na LI:) Niemniej nie miałbym nic przeciwko gdyby doba była nieco dłuższa.

Y: Przydaje ci się praktyka w grach fabularnych w robocie? Wiesz, znam ludzi z działu Szkoleń, którzy stosują niektóre techniki szkoleniowe na bazie gier fabularnych.
M: Heh… wręcz odwrotnie. W pracy mam często sporo tłumaczeń do zrobienia. Głównie takich tekstów jak instrukcje techniczne, czy publikacje naukowe. Fabularyzowanie tych dzieł jest niewskazane. Ale przynajmniej są potem jedyne w swoim rodzaju.

Y: Ha,ha…to przynajmniej odbijasz sobie na sesjach nudę naukowych zwrotów i mielizny technicznego języka To teraz pytanie z innej beczki. Trzy obszary – książka, film i muzyka. Chciałbym o coś najlepszego Twoim zdaniem w tych obszarach, ale  to pewnie trudne by było. To może jakieś pozycje, które ostatnio cię poruszyły/spodobały się/zatrwożyły albo zniesmaczyły.
M: To może od początku: Książka. Wstyd przyznać, ale odkąd się studia skończyły, to i czytanie się prawie skończyło. Wykpię się i powiem, że to przez brak dojazdów i nudnych wykładów idealnie nadających się do czytania. Ostatnio wpadły mi w ręce dwie książki Gaimana. „Księga cmentarna” i „Amerykańscy bogowie”. Pierwszą skończyłem z braku laku, a drugą przerwałem w połowie. Nie wiem, czy to tetryczenie, czy coś innego, ale jakoś za nic nie mogę się wziąć z tym zainteresowaniem co kiedyś. Na biurku teraz czeka Gamorra, ale też nie wiem czy podołam. Film: Do tej pory jestem pod wrażeniem „3:10 do Yumy”. Nie widziałem pierwowzoru, ale ze względnie nowego kina ten zostawił w mojej głowie najwięcej emocji. Żałuję i jestem zniesmaczony tym, że western to gatunek na wymarciu. Muzyka: Nie mam ulubionej. Czasem mam humor na Beatlesów, czasem na Apocaliptyce, czasem na Garbage, a jeszcze kiedy indziej na Plastic Bertrand, co może wydać się zatrważające:)

Y: Mi „Amerykańscy bogowie” podeszli i fajnie się czytało. Yumy nie widziałem, ale wiele dobrego o niej słyszałem. I tak klasyka gatunku to z jednej strony „Rio Grande” a z drugiej Clint Eastwood i spagetti western Muzycznie mieszanka może faktycznie zatrważająca, ale jeszcze akceptowalna. Ale rozrzut gustów masz niezły. I to cieszy, bo zamknięcie się w czymś to najgorsze, co może być. I jakoś przeboleję, że muzycznie nie wymieniłeś Behemotha :):)
A jakieś granie na kompie tudzież na playstation czy czymś innym? Dajesz radę wcisnąć jeszcze gdzieś z godzinkę grania w coś?
M: hehe… „Rio Grande” to rzeczywiście pojechanie po tradycji:D Miałem raczej na myśli coś w rodzaju „Bez przebaczenia”, czy „Tombstone” A z gier to ostatnio długo długo nic… póki nie dorwałem się do „Penumbry” i „Dark Corners of the Earth”… ale pewnie teraz znowu nic…a przynajmniej taką mam nadzieję.

Y: Oby ta nadzieja okazała się płonna zawsze jest dobrze w coś innego pograć. Tak dla odmiany.
M: Nie słyszę… nie słyszę… muszę zapomnieć… nie włączać…

Y: I ostatnie pytanie. Pada zawsze w wywiadach, to dlaczego mam nie potrzymać tradycji. Kilka słów dla ludzi, którzy będą czytali ten wywiad. Chcesz coś przekazać? Pozdrowić? Poczuj się jak na rozdaniu Oscarów:)
M: A już myślałem, że wydłużając czas odpowiedzi uniknę ostatniego pytania ;] skoro jednak są tacy co wytrwali do końca to nie będę ich bardziej męczył i rzeknę krótko i węzłowato: „Do zgadania na LI :)”

Y: Dzięki wielkie za te kilka słów i cóż…do zgadania!
M: Dzięki również.

Pages: 1 2 3 4 5