16 lut 09

Numer 29 – Bez tytułu

Autor: admin | Kategoria: Licze ogólnie

Dziś będzie krótko i na temat. Wybaczcie, nie mam siły i chęci na więcej.

Wasza Redka

P.S. Postaram się by następny numer wam to wynagrodził.

Z serii “Yarot prawdę Ci powie”


Erpegowiec Metalowiec odcinek 17 „Impreza”

Tak się ostatnio złożyło, że miałem kilka spraw, w których istotą była władza oraz jej sprawowanie. Szumnie się to nazywa, ale zderzenie z naszym, polskim, spojrzeniem na tą sprawę, przyczyniło się do kilku głębszych spojrzeń na tą sprawę. Władza nigdzie i nigdy nie jest lubiana. I to zarówno ta z wyższej półki, jak chociażby rząd, po tą mniejszą, codzienną, dostrzeganą jako samorząd uczniowski albo moderatorzy z forum. Tylko dlaczego szczególnie u nas dzieje się tak, że władza jest oznaką totalnego zła? Czyżby to nasz balast w postaci przeszłości pod zaborami tak bardzo nam ciążył? A może bliższa historia, w której komuniści robili, co chcieli w imię władzy? Coś w tym jest, bo choć czasy się zmieniają i nic nie jest jak dawniej – niechęć do władz zostaje. Zacząłem od takiego szerszego spojrzenia, by zejść do forum, bo przecież je mamy wszyscy prawie codziennie. Ale choć skala mniejsza i władza nie taka duża, to mechanizmy „niechęci” nadal pozostają takie same.

Idąc schematami i uogólnieniami, można powiedzieć, że władze forum są nastawione antyusersko i tylko czekają, by kogoś wywalić. Tak to widzą osoby korzystające z forum, bo to widać bezpośrednio – albo kogoś przyjmują, albo kogoś wywalają. I do tego jeszcze chcą, by przestrzegać regulaminu. Wiadomo, że jak ktoś przychodzi na forum, to regulamin odhacza przy okazji albo w ogóle do niego nie zagląda. Przecież nie ma tam nic więcej, co jest ogólnie postrzegane jako netykieta. Jest kilka bardziej szczegółowych punktów, ale generalnie chodzi o to, by się umieć zachować. I mieć w poszanowaniu forum. Co się czasami okazuje? Znajdują się tacy, którzy widzą w regulaminie wytyczne do ataków. Za każdą kropką czai się haczyk, w każdym zwrocie „i czasopisma” czai się mina, która odpalana jest przez Obsługę, by kogoś zbanować. Wyłącza się rozsądek a włącza się agresor, który każe walczyć do skutku. I bardzo często by walczyć tylko dla samej walki.


Wyobraźcie sobie, że urządziliście mieszkanie. Nie jest może idealne, ale jest wasze i jesteście z niego dumni. Po kilku miesiącach postanowiliście zaprosić znajomych, by je sobie zobaczyli i by zaglądali tu czasami. Czekacie z  niecierpliwością i macie nadzieję, że dzięki temu miejscu spotkań będzie milej upływał czas. Dzwonek do drzwi i zaczyna się impreza. Pierwszy przyszedł Bolo. Od razu ruszył do salonu i kanapy, na którą ciężko usiadł. Jako gospodarz spoglądasz na jego ubłocone trampki i dajesz do zrozumienia, że byłoby fajnie, gdyby jednak zostawił je w przedsionku. Udaje się to dokonać i Bolo zaczyna wgryzać się w sałatkę i śledzie. Przychodzi potem Karo – śliczna dziewczyna i mądra pani sprzedawczyni z mięsnego w jednej osobie. Nie zważasz na nic i od razu usadawiasz ją przy stole. To, że nie zdjęła szpilek umknęło twojej uwadze. Twojej może tak, ale nie Bolo. Z chipsami w dłoni zamiera i zaczyna głośno burczeć, że niektórzy mają widać chody, skoro nie muszą zdejmować butów. Zostawiasz parę w pokoju, bo już następny gość dzwoni do drzwi. To Luke – chłopak zajmujący się brokerką. Witacie się i po zdjęciu butów Luke również zasiada przy stole. Zanim jednak nalewa sobie Coli, to wyciąga peta. Wskazujesz balkon z markotną miną. Luke oczywiście nie ma nic przeciw i wychodzi na balkon.

Impreza zaczyna się rozkręcać. Przychodzi jeszcze kilku gości. Muzyka gra, żarcie topnieje a piwo znika w zastraszającym tempie. Przeglądasz lodówkę i wydobywasz zapasy. Kątem oka dostrzegasz, że w drzwiach balkonowych stoi jakiś gość i pali peta. Przecież mówiłeś wcześniej, że pali się na balkonie. Rzucasz wszystko i wchodzisz na salon. Zwracasz uwagę. Gość, wyraźnie już w nastroju zabawowym, zaczyna tłumaczyć. Mówi o tym, że przecież formalnie jest na balkonie. Nikt nie mówił, że to ma być daleko od drzwi. Poza tym, trzyma papierosa go na dworze i dym nie wpada do środka. Ulotna woń nikotyny jest jednak wyraźna. Nie ustępujesz wiedząc, że zapach to zapach i bardzo trudno go wywabić. Gość niechętnie wchodzi głębiej na balkon, ale już słyszysz jak burczy pod nosem, że strasznie sztywnie tutaj, bo nawet zapalić w spokoju nie można. Puszczasz to mimo, choć wejście na balkon będzie teraz baczniej przez ciebie pilnowane.

Wracasz do lodówki. Przejrzenie zapasów pozwala optymistycznie spojrzeć w przyszłość. Zadowolony wracasz do salonu w nadziei, że może uda ci się porozmawiać z kolegami. Zanim jednak zasiadasz do stołu słyszysz sprzeczkę z kanapy. Bolo z uśmiechem mówi coś o pedałach. Wtórują mu inni. Ktoś inny mówi, żeby ten się zamknął, bo nie wie, o czym mówi. Podchodzisz do kanapy. Jedna z osób mówi coś o pedałach i że nie warto się tym zajmować. Bolo tłumaczy, że to tak dla żartu, jego kumpel się przecież nie gniewa. Spoglądasz na niego i rzeczywiście widzisz, że banan nie schodzi mu z ust. Jednak będąc daleko nie wiedziałeś, że tak to wygląda. Patrzysz na innych, niektórzy się śmieją a niektórzy nie. Znaczy, że chyba nie wszystkim taki humor pasuje. Albo nie tylko humor, ale i tematyka. Mówisz Bolo, by ten może zaczął coś o pogodzie, bo tak będzie lepiej. Zaczyna się rozmowa o burzach. Wracasz do stołu. Sięgasz po koreczka i pochłaniasz go łapczywie. Wreszcie coś udało się zjeść. Już sięgasz po następnego, gdy od strony łazienki słyszysz wołanie o pomoc. Ruszasz w tym kierunku. Jakaś laska mówi, że woda nie chce spływać w zlewie. „Cholera” myślisz. Wpadasz do łazienki i zaczynasz przetykać. Jednak to nie tylko zatkany zlew jest problemem. Udrażniasz go tak, by działał, ale tu potrzeba hydraulika. Administracja osiedla ma takiego i pewnie w następnym miesiącu uda się go ściągnąć. Póki co, musi wystarczyć. Z uśmiechem wychodzisz i mówisz, że jest w porządku, choć trzeba uważać i nie lać wody dużym strumieniem. W głowie robisz już sobie listę rzeczy do sprawdzenia i zrobienia. Nikt nie mówił, że mieszkanie to łatwa sprawa dla każdego.

Impreza trwa. Znów zasiadasz do stołu. Żarcia ubywa, ale jeszcze nie na tyle, by trzeba było donosić. W koszach przepełnia się od śmieci. Wzdychasz i ruszasz, by to wywalić do zsypu. Jakiś kolo podchodzi i mówi, że pomoże. I tak idzie zapalić na dół, bo nie chce tutaj, to zabierze śmiecie ze sobą. Kiwasz głową i zgadzasz się. Każda pomoc się przyda. To daje ci cenne chwile na polowanie na pieczoną nóżkę kurczaka. Była przepyszna. Inni też sobie chwalą, choć jeden okularnik wybrzydzał, że za dużo przypraw. Cóż, nie każdemu uda się dogodzić. Myśli o jedzeniu przerwały podniesione głosy z kanapy. Bolo. Westchnąłeś i ruszyłeś w tamtą stronę. Jak się okazało Bolo perorował i tym razem na jego czerwonych policzkach dostrzegłeś zapał i zaciętość. Ktoś w pobliżu szepnął ci, że poszło o „żydów”. Znów się zaczyna. Bolo dostrzegł twój wzrok. Zaraz zaczął mówić coś o tym, że przecież on nie ma nic przeciwko, ale historia pokazuje, że przecież jest inaczej. Z drugiej strony barczysty łysol nie życzy sobie takich rozmów, bo nie dość, że nie poparte niczym, to jeszcze go obrażają. Tłumaczysz Bolo, że rozmowa o pogodzie nie wymaga mieszania do tego Żydów i nie życzysz sobie takich tematów więcej. Bolo, rozgrzany dyskusją, zaczyna głośno mówić o kneblowaniu ust i o rygorach (wyciągnął te trampki z początku imprezy). Wspomina, że może trzeba zmienić zasady, bo nie są one sprecyzowane. Może przy każdym powinien stać ktoś i mówić, o czym można, a o czym nie można rozmawiać. Kiwasz głową znużony i klarujesz, że to jest proste jak drut. Skoro nie chcesz, by o tym rozmawiać, to nie chcesz. A jeśli Bolo chce o tym rozmawiać, to pod 15 mieszka Stachurski, były SLDowiec, i on chętnie na takie tematy porozmawia. Bolo burczy pod nosem, że może i tak zrobi. Jednak zostaje, ale jest dziwnie milczący. Wracasz do stołu i nalewasz sobie setkę. Pijesz szybko, bo już czujesz, jak zaczyna robić się gorąco.

Wtedy widzisz Karo. Rozmawia z innymi, coś tam przegryza, uśmiecha się. „Fajna dziewczyna” huczy ci w głowie. Ona odwraca się i dostrzega ciebie. Podchodzi i mówi, że udana impreza. Można się dobrze bawić i do tego sporo znajomych poznać. Kiwasz głową, że to właśnie o to chodziło. Mówisz, że jeśli będzie dobrze, to chcesz takie coś robić co miesiąc. Dziewczyna kiwa z uznaniem głową. Od razu też dodaje, że z chęcią może zrobić sałatki, by zdjąć troszkę z twojej głowy problemów. Przyjmujesz pomoc z wdzięcznością. Karo dodaje, że następnym razem weźmie kapcie, skoro to taki problem dla innych, by odróżnić szpilki od ubłoconych trampek. W duszy zrobiło ci się lżej. Patrzysz na zebranych i nie dostrzegasz niczego, co by wymagało interwencji. Podkręciłeś muzykę i wieczór przeszedł w noc. Impreza trwała. Aż do rana. Goście zaczęli opuszczać lokal. Ostatni wychodził Bolo oraz kilku jego nowych kolegów. Mówił, że było spoko, ale na drugi raz musisz uprzedzić, że zdejmuje się wszelkie buty (słowo wszelkie szczególnie podkreślił) i pozwolił na rozmowy poważniejsze niż pogoda. Opierasz się o ścianę i mówisz, że dobrze – buty zostaną zabronione pod każdym względem. Bolo się uśmiecha. Jednak poważne tematy są w gazetach, w telewizji i w pracy. Tutaj każdy przychodzi się zabawić, oderwać od rzeczywistości i poczuć coś innego. W końcu ile można
przypominać komuś, że wisi nad nim rata do spłacenia a gospodarka nie jest w najlepszej formie. Można, pewnie, ale w odpowiedniej formie i jeśli nie będzie to psuło imprezy. Bo to spotkanie wszystkich jest najważniejsze a nie rozmowa o polityce. Bolo kiwa głową, ale się nie uśmiecha. Wzrusza ramionami i wychodzi. Reszta za nim. Wie, że dostanie zaproszenie na następne spotkanie, bo w końcu jesteśmy znajomymi. Ale jeśli nadal będzie się tak zachowywać, to nie wiesz, czy pozwolisz mu przychodzić.

Drzwi się zamykają. Patrzysz na pobojowisko i zaczynasz metodycznie sprzątać, czyścić i ustawiać to, co zostało poprzestawiane. Wygarnąć trzeba popiół z kwiatków, bo przecież znaleźli się tacy, co tam palili i wywalić trzeba poplamiony obrus. Kilka kursów do śmietnika też będzie koniecznych. Zerkasz na zegarek – robi się późno. Jutro do roboty i do życia, a tu taki bałagan. Masz jednak w perspektywie to, że przecież w przyszłym miesiącu znów spotkacie się wszyscy razem. I może będzie lepiej. Jesteś o tym przekonany.


I jak widzisz siebie w takiej historyjce? Spójrz na to jak na forum. Spróbuj znaleźć podobieństwa i odpowiedzieć sobie na pytania dotyczące prowadzenia forum. Czy Bolo powinien przyjść następnym razem? Czy wystarczy kasy na jedzenie i picie przy następnym spotkaniu? Czy przyjdzie Karo i będzie można wreszcie normalnie pogadać, bo widać, że dziewczyna ma jakiś pomysł? Czy trzeba będzie dobrać kogoś jeszcze do pomocy, bo już tego nie ogarniasz? Czy reagować ostrzej na wybryki czy jednak pobłażać? Może zakazać palenia w ogólności? Czy masz znów czepiać się Bolo, który powie, że to już prześladowanie jego osoby? Czy przy rozmowach z Karo nie powiedzą inni, że to przez znajomości? W Vabanku pada zdanie: „Na władzę nie poradzę”. Coś w tym jest. Bo władza jest od tego, by coś radzić. A naszym obowiązkiem jest mówić, czy to jest dobrze czy źle. Oczywiście w ramach wspólnie ustalonego kodeksu postępowania. Forum jest na tyle małą społecznością, że zwykłe dogadanie się wszystkich ze wszystkimi jest wystarczające. Wystarczy tylko spełnić trzy podstawowe zasady komunikacji i negocjacji: dobra wola, jasny przekaz oraz zrozumienie. Tylko tyle i aż tyle. Gdy przemawiają emocje, kończy się normalna rozmowa. Gdy zaczyna się krętactwo i zła wola – nigdy nie uda się porozumieć. Oczywiście te zasady obowiązują OBIE strony. Nie ma tu uprzywilejowanych i pokaranych. Władza to dar jednych dla drugich. Dar, który pozwala trzymać wszystko razem. To dar zrzeczenia się części swoich praw na rzecz innych, którzy przejmują na siebie obowiązki. Czy z nich się wywiązują? To już inna kwestia.

Za dużo by o wszystkim powiedzieć. Za bardzo skomplikowane sprawy, by dobrze to opisać. Może w kolejnych odsłonach uda się przejść do szczegółów, bo przecież one są najważniejsze. Niech impreza się kręci i wszyscy pracują nad jej atmosferą niż miałoby jej nie być w ogóle. I tym optymistycznym akcentem zakończę na dziś. A już w następnym odcinku o mrocznej stronie duszy, czyli o uczuciach :) Walentynki minęły a tu nic; trzeba to naprawić i porozmawiać o tym, co najtrudniej powiedzieć dla drugiej osoby. Zima za oknem, więc grzejcie się i pijcie gorącą herbatę.

Vale! Yarot


Wywiad z Rudą

Tym razem wywiad z naczelną organizatorką zlotów :D Ruda nie raz zebrała ludzi w jednym miejscu, i zawsze te spotkania są mile wspominane. Teraz organizuje grupę na konwent Old Town. Zapraszam do czytania.

Redone: Rudzi moje ty kochane, standardowo na początek: jak długo interesujesz się rpg?

Rudaad: Żebym ja to pamiętała. Będzie pewnie gdzieś 7 lat już.

Red: I jak to się stało że w ogóle wpadłaś na temat rpg?

Ruda: Chyba jak każdy, znajomi znajomych robili konwent i doszło do mnie zaproszenie na coś bardziej twórczego niż siedzenie po barach.

Red: Zaczynałaś więc od konwentu? Ładnie :) Teraz często zdarza ci się jeździć na kony?

Ruda: Przynajmniej 2-3 razy do roku, nie licząc LI-nowych zlotów i spotkań.

Red: W najbliższym czasie wybierasz się może na jakiś zlot lub konwent?

Ruda: Prócz priorytetowego obecnie dla mnie OldTown, może skuszę się jeszcze na jakiś Pyrkon w międzyczasie. Niestety wszystko zależy od ilości wolnego czasu, gdyż Kraków konwentowo się już wypalił. Trzeba więc znów zbierać na bilety.

Red: Skoro już jesteśmy przy Old Town, może powiedz w dwóch słowach jak się bawiłaś tam w zeszłym roku.

Ruda: Jakbyś nie wiedziała siedząc mi pół imprezy na karku :P. Dla innych ciekawskich powiem, że OT to miejsce w którym można by zamieszkać i z którego nie chciało się za wszelką cenę wyjeżdżać. Co roku spotykają się tam ludzie o tak samo specyficznych a dość sprecyzowanych zainteresowaniach. Zaczynając jakikolwiek temat na który na uczelni, czy w szkole patrzyliby na ciebie jak na przybysza z innej planety tam wszyscy cię rozumieją, dyskutują z tobą… Niesamowite wrażenia i miejsce w którym poznaje się naprawdę świetnych ludzi.

Red: Na OT 2009 jedziesz z inną frakcją, skąd taki pomysł by stworzyć MOR?

Ruda: Z inną frakcją? Raczej nie. Tak jak WTT było moją inicjatywą tak MOR jedynie ją zastąpił dalej będąc pod moją komendą. Skąd pomysł na MOR – the red division? Z eventu w którego środek wpakowaliśmy się pierwszego dnia larpa 2008 r. Kiedy to zostaliśmy „prześwietleni” przez grupę zwiadowcza IV rzeszy w poszukiwaniu mutacji. W tej chwili rozpoczęłam już współpracę z ludźmi zajmującymi się tworzeniem IV Rzeszy i myślę, że taki pomysł będzie miał wielu zwolenników.

Red: Myślisz, że uda ci się zebrać spora ekipę?

Ruda: W tej chwili mam 5 osób, które są w stanie złożyć rezygnację z pracy żeby pojechać na OT. Osób z niepewna sytuacja 10-15 lipca 2009 roku mam drugie tyle. Jak na frakcję Oldtownowa to i tak już sporo :) A rekrutacja trwa.

Red: Jakie wymogi stawiasz podczas rekrutacji. Trzeba być rosyjskim mutantem?

Ruda: Nie nie trzeba. Z tego typu postaci jest zbudowany trzon grupy i jej zarząd. Być może większości ludzi mutacje kojarzą się jedynie z przerostem masy mięśniowej, a to jeden z najbardziej podstawowych błędów. Nie rozwodząc się nad tym do grupy przyjmowane są różne postacie, gdyż MOR przebył drogę z Syberii na północ Polski i zebrał po drodze sporą zbieraniną barwnych i mniej ciekawych osobistości. Jeśli chodzi o wymagania to niestety po pierwsze pełnoletność, Old Town jest impreza przeznaczoną dla osób dorosłych. Po drugie możliwość wyjazdu na imprezę w dniach od 10 do 15 lipca. Po trzecie wyobraźnia i chęć zabawy.

Red: Wyobraźni chyba nie brak tym którzy w ogóle pomyśleli by tam jechać :D A co sądzisz o Tornado, innym konwencie w klimatach postapo?

Ruda: Tornado znam z opowieści nawet dość szczegółowych. Co prawda jest to larp na który mi obecnie znacznie bliżej niż na OT, ale także w terminie letnim co stawia mnie przed wyborem Tornado / OT ze względu na moją pracę. Mam nadzieje że za jakiś czas zmieni się moja sytuacja i z czystym sercem będę mogła poprowadzić MOR z OT zaraz na Tornado. Choć wymagać to będzie włożenia trochę pracy, gdyż mechaniki a nawet światy obu larpów są odmienne. Tornado jest Neuroshimowy, OT po prostu westlandowy. Powiem coś więcej jeśli już będę miała okazje wziąć udział w Tornado, a nie wątpię ze jeszcze mi się uda :)

Red: A biorąc pod uwagę zwykłe rpg, co lubisz najbardziej? Może wspomniane Neuro?

Ruda: Szczerze powiedziawszy mam dość zawężony zakres zainteresowań rpgami – systemy postapokaliptyczne, moderny i sesje psychodeliczne. Nie mamy tak szerokiego wachlarza możliwości wyboru miedzy systemami w tym klimacie, a np. miedzy systemami fantasy. Jednak każdy jest spojrzeniem z trochę innej strony na postawiony problem i dlatego nie mam zamiaru i nie polecam się ograniczać od jednej wizji. Co się tyczy NS-a, jest niesamowicie amerykański, dlatego czekam z niecierpliwością na Euroshime, żeby zobaczyć jak europejska mentalność zostanie przełożona na świat postapo przez autorów takiego fenomenu popularności jak NS. Myślę ze będzie ona dość podobna do Forlornu, który o ile ostatnio widziałam tez utknął znacząco w miejscu.

Red: A dlaczego nie podoba ci się fantasy? Paladyni w lśniących zbrojach i groźne smoczyska?

Ruda: Jak się nie podoba ?! Zawsze chciałam być blond włosa księżniczką na różowym jednorożcu ! Na poważnie, trudno powiedzieć czemu… Nawet nie wyrosłam z tego, czy mi się przejadło ale straciły dla mnie urok gdy moja pierwsza podwórkowa ekipa od podwórkowych rpgów rozjechała się po świecie.

Red: Z kimś innym to już nie było to samo tak?

Ruda: Nie byłoby, z resztą to już nie te lata. :)

Red: Czy to znaczy że nie czytujesz fantasy a jedynie ostre klimaty?

Ruda: Co do czytania, to czytuję wszystko co mi wpadnie w dłonie, jednak klasyków mam już dawno przeczytanych i odświeżonych, a wśród nowych pisarzy ciężko jest wyłowić coś naprawdę godnego polecenia.

Red: Do kompletu powiedz jeszcze czego lubisz słuchać.

Ruda: Jeju.. faktycznie zaczyna to przypominać wywiad z kandydatka na miss polonie ;)

Red: World peace!

Ruda: Lubię wiele gatunków muzyki począwszy od black dead metalu skończywszy na muzyce klasycznej, chóralnej i poezji śpiewanej… Coraz częściej jednak wracam do starego polskiego punku i heavy metalu.

Red: Chcesz jeszcze coś dodać na koniec?

Ruda: Może lepiej nie bo wpadam w buntowniczy nastrój mając przed sobą zaledwie parę godzin snu ;) … Chociaż… KLIK

Red: Hehe, ok. Dzięki za wywiad i miłych snów.

Ruda: Wzajemnie dla całej społeczności LI ;)

Tagi:

5 Responses to “Numer 29 – Bez tytułu”

  1. solinarius Says:

    Jaki wspaniały odcinek Metalowca.
    Jeden z lepszych jakie czytałem :)

  2. Kelly Says:

    Ciekawy Yarot, to zresztą standard.

    Reszta wpisu wycięta gdyż wypowiedź do którego się odnosił została usunięta. – Redone

  3. Prabar_Hellimin Says:

    Pierwszy raz wpadłem na blog LI. Muszę przyznać, że Yarot świetnie wyrzucił bolączki moda (przez pewien czas byłem i dla świętek spokoju zrezygnowałem).

    PS. Oczywiście nie byłem w obsłudze Lastinn, tylko gdzie indziej. :)

  4. Lilith Says:

    Yarot, znakomite unaocznienie problemu. Przykład z imprezą naprawdę przemawia do wyobraźni i rozsądku. Gratuluję. :D

  5. merill Says:

    Świetny tekst Yarot, teraz mogę powiedzieć, że wiem jak czuje się ten gospodarz mieszkania:)

Leave a Reply