Witajcie. Dziś zapraszam do wywiadu z Krakovem, będziecie mogli poczytać o jego inspiracjach i początkach przygody z rpg. Poza tym standardowo tekst Yarota, tym razem o… hehe, dalsza część tekstu o korporacji 
Jak on to robi, ze nawet o pracy pisze ciekawie? 
A ode mnie małe przemyślenia na temat wampirów.
Pozdrawiam Mrocznie
Redone
***
Few creatures of the night have captured our imagination like vampires…
What explains our enduring fascination with vampires?
What is it about the vampire myth that explains our interest?
Is it the overtones of sexual lust, power, control…
Or is it a fascination with the immortality of the undead?
And what dark and hidden parts of our psyche are aroused and captivated
„By the legends of the undead”?
Słowa piosenki Godsmack to sama prawda. Od niepamiętnych czasów ludzie są zafascynowani wampirami. Książki, filmy, gry i piosenki – wampiry są obecne wszędzie. I wszędzie są przedstawiane inaczej.
Weźmy najbardziej chyba znany erpegowcom wizerunek ze Świata Mroku. Cóż, tutaj nie ma „overtones of sexual lust” (nuty seksualnego pożądania) bo te wampiry po prostu nie czują. Owszem, mogą uprawiać seks, ale kosztuje je to sporo wysiłku. Poza tym jest jak w starych legendach – nie mogą oglądać słońca, muszą żywić się ludzką krwią by przetrwać (no, zwierzęca też może być).
Ciekawy wizerunek wampirów przedstawiony jest w serialu, który obecnie emitowany jest na TVP1 w piątkowe wieczory. Tam wampiry chodzą sobie za dnia jak gdyby nigdy nic, a słońce jedynie ich bardzo razi. Ale ani słoneczko, ani żaróweczka ich nie zabija. Osobiście nie spodobał mi się ten pomysł, tym bardziej że tytuł to „Pod osłoną nocy” (‚Moonlight’).
Za to bardzo spodobała mi się wizja z serialu, który dopiero co zaczęłam oglądać – ‚True Blood’. Tutaj wampiry muszą się ukrywać przed słońcem, ich krew leczy ludzi, są bardzo szybcy i silni, potrafią hipnotyzować ludzi, by ich uwieść. A na dodatek ludzie wiedzą, są są wśród nich. Było to możliwe dzięki temu, ze Japończycy wynaleźli syntetyczną krew i wampiry nie muszą już żywić się ludźmi. Świetny pomysł, i świetny serial, polecam.
Jak wiadomo, wizerunków wampirów jest mnóstwo. Ale który jest prawdziwy…? 
Z serii “Yarot prawdę Ci powie”
Erpegowiec Metalowiec odcinek 15 „Giełdowy ranek, czyli o korporacji ciąg dalszy”
Jednak będzie o korporacji. Nic innego nie przyszło mi do głowy a przez ostatnie dwa tygodnie na własnej skórze odczułem piętno firmy na własnym życiu. Ostatnio było bardzo ogólnie o korporacji jako jednym mechanizmie, który pracuje sprawnie lub nie i którego jesteśmy trybikami. Można odnieść z tego wrażenie, skądinąd słuszne, że korporacja to mechanizm i zbiorowisko jednostek, które istnieją dopiero w zwartych zespołach. Tak faktycznie jest. Wielkie open spejsy, gdzie w stu identycznych przegródkach zasiada stu identycznych urzędników robiących do bólu powtarzalne zajęcia, to wizja korporacji jak najbardziej słuszna. Pośród tej całej unifikacji, kolektywnego myślenia oraz ślepego oddania firmie wybijają się dwa typy jednostek, które idealny świat korporacji wywracają na drugą stronę. Tylko nie myślcie, że to jest niepożądane. To jest nawet konieczne by korporacja mogła się rozwijać. Wspomniani byli oni w poprzedniej mojej powiastce a uosabiają albo ślepe dążenie do kariery albo wiedzę na usługach (lub nie) firmy.
Na początek karierowicze. Tacy znajdą się wszędzie i jedno spojrzenie na nich mówi, a nawet krzyczy, że ma się przed sobą przyszłego prezesa. Osoby takie dążą do celu po trupach i kosztem siebie. To, co myśleli przed rokiem, teraz się nie liczy. To, w co wierzyli, zanim tu trafili, też się nie liczy. Istnieje teraz firma oraz kolejne szczeble kariery zawodowej, które trzeba POKONAĆ. Stosują przy tym wszelkie możliwe środki by dopiąć swego. Trzeba zostać w pracy po godzinach, bo szef prosi? Jasne. Dowiedzieć się czegoś i jakimś innym pracowniku? Oczywiście, już służę. A może zrobić kawki, herbatki? Już wstawiam wodę.
Osoby chcące się wybić w taki właśnie sposób będą to czynić konsekwentnie i bezwzględnie. Szczególnie, że przy rozmowach z nimi pomiędzy innymi pracownikami, będą stać po przeciwnej stronie niż firma. To tylko pozory, bo przy najmniejszej nawet zmianie, powiedzą to, co rozmówca chce usłyszeć. Zawsze wiedzą jak podejść innego pracownika i dostać to, na czym im zależy. Znają innych albo wiedzą, gdzie taką wiedzę zdobyć. W brudnych sztuczkach nie cofną się przed niczym. I będzie to zrobione z uśmiechem na ustach. I wierzcie mi, że taki uśmiech, to najpaskudniejsza rzecz na świecie.
Gdy taka osoba się wybije i dzięki protekcji lub własnej bezczelności zdobędzie awans to tak naprawdę nic się nie zmieni. To tylko kolejny szczebel w drabinie i trzeba piąć się wyżej a zmienia się jedynie sposób działania. Teraz trzeba robić wszystko by być widocznym. Wcześniej wystarczyło przynoszenie gotowych odbitek lub herbatki, teraz trzeba się wykazać. Dlatego pakują się w projekty, o których nie mają zielonego pojęcia, ale mają od tego ludzi, którzy je pociągną. Często chadzają na spotkania, by sprawić, że stają się ważni i ich opinia jest licząca się wśród innych. Dlatego też projekt będzie miał znaczenie strategiczne i jeśli nawet nie ma tego w założeniach, to taka osoba sprawi, że wszyscy będą tak go traktować. Żeby wszystko było jasne – w razie sukcesu to kierownik jest jego autorem i na niego pójdzie uwaga i splendor Zarządu. Gdy nie uda się – porażka będzie cennym doświadczeniem, które obróci na swoją korzyść jako walkę z problemem, której nikt wcześniej nie podjął. Kowalski, który nie dał rady, zostanie oczywiście zwolniony. Najmie się kolejne narzędzie, które będzie bardziej sprawne. Jakieś konsekwencje muszą być.
Na drugim biegunie są osoby, które stoją za wszystkim, co dzieje się ważnego w firmie i które mają tego świadomość. Dla nich korporacja to też szansa na rozwój i możliwość awansu zawodowego, ale tą drabinę ZDOBYWA się szczebel po szczebelku. To dość istotna różnica, bo nie kładzie takiego nacisku na pięcie się a na samo zdobywanie miejsca i pozycji. Osoby takie często są bardzo merytoryczne, wiedzą co siedzi w systemach, co wiedzą ludzie i czasami mają dobre pomysły. Najistotniejsze jest to, że mają świadomość pracy korporacji lub przynajmniej mają pojęcie o jej mechanizmach. Często pomagają innym, by dany projekt doprowadzić do końca, bo widzą, że kierownik nawet palcem nie machnie. Gdyby jeszcze taki palec miał, to może by coś dało, ale czasami to nawet tego nie ma. Część z tych osób obojętnieje i nie podejmuje żadnych kroków by zmienić swoją i innych sytuację. Część zaś działa, co kończy się stale i niezmiennie jednym – zmianą firmy.
Tacy ludzie niezmiernie rzadko obejmują kierownictwo. Zwykle są bardzo pomocni jako zaplecze, ale danie im większych uprawnień może być niebezpieczne. Dlatego zwykle kończą jako niezależni eksperci, specjaliści pozaszywani w różnych jednostkach struktury, gdzie zarabiają krocie. Kupuje się ich kreatywną pracowitość, lojalność wobec firmy i milczenie w pewnych sprawach. Tacy ludzie zdają sobie sprawę ze swojej wartości i wiedzą, co mogą zrobić. To właśnie ta wiedza jest ich największym skarbem.
Oba te typy pracowników to kościec korporacji. Ktoś musi zawiadywać trybikami i ktoś musi je sprzęglić, by wszystko pracowało jak należy. W jednych korporacja widzi swoich sprzymierzeńców, w drugich drzemiących wrogów. Zarówno jednych jak i drugich da się kupić – albo pieniędzmi albo innymi środkami, których korporacja ma pod dostatkiem. Wszystko jest tylko kwestią ceny oraz odpornością pracowników. Znałem takich, którzy przegrali i znam takich, którzy z tym muszą żyć na co dzień. To można dostrzec w oku, w niedbałym ruchu długopisu czy wyczytać z maila. W codzienności korporacyjnej da się to wszystko wyłowić i podejrzeć.
Smutno się robi, gdy ktoś z naszych przychodzi pewnego dnia do pracy tylko po to, by spakować się w karton i odejść. Widać na jego twarzy uśmiech, bo wie, że robi dobrze. Każdy z nas też w duchu życzy mu jak najlepiej. Mimo to smutek pozostaje. Przecież gdzieś indziej jest tak samo tylko inaczej. Zmienia się tylko staw i wodę, ale płotki i szczupaki są wszędzie takie same.
„Korporacja ubiera w garnitur do pracy i do pogrzebu”. Tak mawiał mój przyjaciel. Już nie pracuje ze mną, ale często rozmawiamy sobie o tym, co się dzieje. Odszedł, bo miał dość. Widział to, że firma ma kontrolę nad naszym życiem i tym, kim jesteśmy. Od pierwszego dzwonka w budziku po ostatnie promienie zachodzącego słońca korporacja jest z nami. Zawsze. Mi się przypomina wtedy tylko jeszcze jeden cytat. Także pasujący do tego, co widzimy na co dzień. „Ludzie ludziom zgotowali ten los”.
Yarot
P.S. Jeszcze troszkę zostało do opisania, choćby żartobliwie i z przymrużeniem oka. To pewnie będzie później. Ale poprzedzę to podsumowaniem. Koniec roku i początek kolejnego to czas podsumowań. Różnych i wszystkiego. Jako metalowiec erpegowiec mam też swoje nieobiektywne rankingi w różnych dziedzinach. Chętnie się z wami nimi podzielę. Sami zobaczycie czy się z tym zgadzacie czy nie.
Trzymajcie się ciepło i zdrowo. Wiosna już za dwa miesiące.
Wywiad z Krakovem
Jest z nami od 2006 roku, ale jest intensywnie. Pamiętam czasy jak wraz z dwoma innymi osobami rządził na SB Przywitajcie owacjami Krakova.
Redone: Od jak dawna interesujesz się rpg?
Krakov: W sumie od „Zarejestrowany: 12-08-2006″. Wcześniej po prostu wiedziałem, że coś takiego jest więc trudno to nazwać zainteresowaniem.
R: Kto więc pomógł ci stawiać pierwsze kroki w sesjach?
K: Tutaj odpowiedz może być tylko jedna – Bortasz. Bardzo dużo mnie nauczył zarówno o rpg ogólnie jak i o poszczególnych systemach. Gdy miałem w coś zagrać na LI przechodziłem wcześniej obszerne szkolenie na temat systemu. Może nie zostałem dzięki temu ekspertem, ale jak się okazywało wiedziałem wystarczająco dużo by zagrać.
R: Bortasza nie ma już z nami na forum, a utrzymujecie dalej kontakt?
K: Utrzymywaliśmy kontakt przez długi czas po tym jak opuścił forum. Ostatnimi czasy już dużo mniej, ale to głównie z przyczyn technicznych.
R: Teraz kiedy już trochę systemów poznałeś, który uważasz za najlepszy dla siebie?
K: Chyba nie potrafię takiego wskazać. Na mechanice się nie znam a jeśli chodzi o realia to ciekawą sesję można rozegrać w każdym systemie. Grunt by był dobry MG, chwytliwy pomysł na sesję i to „coś” co sprawia, że widzę w niej samego siebie (czy raczej swoją postać)
R: Sesje które prowadziłeś na forum nie są oparte na żadnym systemie. W tej chwili jednak w nich cisza. Myślisz ze powrócą jeszcze do życia?
K: Jeśli chodzi o Wojowników to szanse są raczej nikłe. Sam pomysł na sesję wydawał mi się dobry (w zasadzie już czytając książkę myślałem, że to jest idealny materiał na sesję) jednak najwyraźniej nie podołałem wykonaniu. Sesja się rozwlekła i za każdym razem coraz trudniej było mi się zebrać do kontynuacji. Przestałem ją czuć.
Wszystko wskazuje jednak na to, że Lacrimae Dei odżyje gdy tylko mój gracz rozwiąże kwestie problemów technicznych
R: Nie myślałeś może o poprowadzeniu nowej sesji?
K: Raczej nie. Po pierwsze nie mam ostatnio zbyt wiele czasu a po drugie – te dwie „próby prowadzenia” nauczyły mnie, że chyba nie bardzo się do tego nadaję i trzeba zostawić tę działkę mędrszym ode mnie
R: A masz na myśli tylko pbf czy na żywo też ci prowadzenie nie idzie?
K: Na żywo nigdy nie prowadziłem. Kiedyś chciałem komuś poprowadzić sesję, ale nic z tego nie wyszło, a teraz już bym się chyba nie odważył.
R: Teraz z innej beczki. Konwenty i zloty. Byłeś na LIkonie w Malborku, a czy potem jeszcze byłeś na jakimś konwencie, np. U-Bot w Łodzi? Co sądzisz ogólnie o konwentach?
K: Ogólnie? Konwenty to zuo. A tak bardziej szczegółowo – LIkon był dla mnie nie tyle konwentem co okazją do poznania ludzików z forum (a mówiło się „jadę na konwent” bo to fajnie brzmi). A poza tym ja się nie znam na rpg, więc ani ze mną pograć ani pogadać ;p Na U-bota w końcu nie dotarłem, a co do innych konów… Dostałem zaproszenie na tegoroczne Tornado, więc kto wie, kto wie…
R: Oooo, Tornado! Jeśli dobrze pamiętam jest to LARP postapo?
K: Jest tam LARP postapo, ale to nie wszystkie atrakcje. (LARP Aliena jest podobno świetny tak nawiasem). Cechą charakterystyczną Tornada jest to, że zamiast spać po jakichś szkołach jak na większości konwentów tutaj biwakuje się na łonie natury
R: No czyli tak jak na Old Town. Ale może mają lepsze warunki sanitarne na Tornado?
K: Prawdę mówiąc nie mam zielonego pojęcia
R: A powiedz naszym czytelnikom, czym się obecnie zajmujesz?
K: Studiuję informatykę na Politechnice Łódzkiej a poza tym… No, w tej chwili nie mam niestety czasu na jakiekolwiek „poza tym” – pierwsza Sesja zbliża się wielkimi krokami. Może gdy się skończy postaram się wygospodarować trochę czasu na pisanie
R: Pisanie? Masz na myśli literackie pisanie czy posty? Bo wiem, że nie raz brałeś się za pisanie opowiadań.
K: Posty staram się pisać tak czy inaczej, sesja nie sesja. Chciałbym właśnie coś „literacko” znowu popróbować. Póki co czytuję artykuły pana Pilipiuka odnośnie pisania, gromadzę pomysły i zbieram się w sobie, żeby zacząć. Później przydałoby się jeszcze tylko, żeby ktoś stał nade mną i powtarzał „Pisz Krakov, nie obijaj się, pisz!”)
R: Lenin może Ci będzie służył taką pomocą Wojowników oparłeś na prozie Masterton’a. Jakie jeszcze książki i filmy Cię inspirują?
K: Raczej nie, sugestie szwagra raczej na mnie nie działają. Jeśli chodzi o książki to swego czasu przeczytałem sporo horrorów. Większość powieści Mastertona, trochę Kinga, trochę Smitha. Poza tym było coś Paula Coehlo i było coś Carda. Ostatnio zaczytywałem się w Salvatore. Jeśli chodzi o filmy, to z ciekawszych rzeczy jakie ostatnio widziałem warto by wymienić Mroczną Argentynę.
R: A co sądzisz o grach mmorpg i crpg. Masz jakieś ulubione?
K: W mmorpg nie grywam, a jeśli chodzi o crpg to przede wszystkim klasyka klasyk czyli Baldurs Gate (do którego ostatnio wróciłem) oraz pierwsze dwie części Gothic’a.
R: Przyjemności w graniu życzę Ode mnie to wszystko. Chcesz coś przekazać naszej publiczności?
K: Dziękuję. Cóż mogę dodać… Pijcie mleko (bo bycie wielkim bywa NAPRAWDĘ fajne). „A na Ziemi pokój erpegowcom”
R: Hehe, dzięki za wywiad, miłego dnia.
K: Również dziękuję
Tagi: Creatures Of The Night, Godsmack, Immortality, Moonlight, Prawda, Redone, True Blood, Undead, Vampire Myth, Vampires, Wampiry, Wizja
Leave a Reply